Z problematyki badań nad strojem ludowy m na północno wschodnim Mazowszu, obejmującym Ziemię Radzymińską i Tłuszczańską.
Mazowsze to jedna z głównych krain Polski, ukształtowana historycznie i geograficznie, o własnym, odrębnym obliczu kulturowym. Z krainą tą związana była grupa etniczna Mazurów (Mazowszan), ludności rdzennie polskiej. Wieś mazowiecka przeszła w czasie ostatnich 100 lat, ogromne przemiany kulturowe. W sposób naturalny znikały przedmioty, narzędzia, ubiory, sprzęty, które służyły, kiedy wieś była samowystarczalna. Obecnie zachowane relikty tradycyjnej kultury ludowej wypełniają magazyny muzealne i stanowią wartość ponadczasową jako dziedzictwo kulturowe mające wielkie znaczenie dla kultury narodowej.Na Mazowszu wyodrębnia się kilka regionów etnograficznych jak: Kurpie, Mazowsze Północno-Wschodnie, Mazowsze Płockie, Mazowsze Południowe, Kołbielskie, Łowickie, Sannickie, Rawskie. Cechami wyróżniającymi te regiony to odmienne budownictwo drewniane, stroje, tkaniny, sztuka dekoracyjna (pisanki i wycinanki), garncarstwo i rzeźba. Podobne były natomiast zwyczaje, obrzędy, mowa i gwara, wiara.
Przedmiotem niniejszego opracowania jest strój ludowy północno wschodniego Mazowsza. Terminem strój określa się ubiór szczególnie uroczysty, odświętny, wkładany na niedziele i święta, uroczystości rodzinne i lokalne wioskowe, wesela, odpusty, dożynki. Nigdy nie noszono go na co dzień, do pracy w polu czy obejściu. Zawsze traktowany był jako ubiór wyjątkowy, noszony z godnością, bo jak mówi stare przysłowie: „jak cię widzą, tak cię piszą”. Strój świadczył nie tylko o zamożności właściciela, ale także o jego stanie cywilnym, np. po nakryciu głowy można było poznać pannę, mężatkę, kawalera czy żonatego. Niektóre cechy stroju świadczyły o funkcji społecznej właściciela, na przykład na Kurpiach wójt nosił sukmanę z sześćdziesięcioma fałdami, sołtys z trzydziestoma, a zwykły zagrodnik z dwunastoma. Przestrzegano na wsi bardzo surowo zasady ubioru stanowego i nie wolno było chłopom „stroić się w cudze piórka”, nawet gdyby im na to zamożność pozwalała. Dopiero na początku XX wieku zasady te przestawały…
